Her işi yapmanın bir adabı yani raconu var derler… Mesela Türk kültüründe misafir ağırlamak öyle kolay iş değildir. Misafir olmanın bile bir raconu vardır. Gitmek istediğin yere önceden haber vermelisin bir kere. Müsaitler mi değiller mi? Neyse misafir haber verdi ev sahibi buyur etti… Önce aşağıdan zil çalındı mı kaç erkek kaç bayan kaç çocuk ona göre terlikler kapıya dizilir… Gelenler buyur edildikten sonra yani terlikler giyildikten sonra salonun en nadide köşesinde misafirler yerleştirilir.

Hadi samimi olalım, bırakalım “bizim evde hiç TV açılmaz!” sözlerini. Hepimizin tutkuyla takip ettiği diziler yok mu sanki ? Mesela “Vatanım Sensin”, mesela “Kadın”, “Game of Thrones”…Ama hep aynı şey olmuyor mu: kendimizi buluyoruz, belki başrolde, belki acılarda.. Satır aralarındaki mesajları okuyup, benzer hatalar için pişmanlıklarımızı hatırlamıyor muyuz ? Bazen de “ben de yapabilirim, neden ben olmayayım ki? “ diye hiç olamadığımız kadar cesur oluyoruz. Peki neden bunları anlatıyorum ki şimdi size ?